To ja złodziej

Dla niektórych życie jest czarno białe. Proste zasady. Robisz dobrze dostajesz nagrodę. Robisz źle należy ci się kara. Ale… Ale pojawia się wraz z wiekiem. Zaczynają się szarości. Pojawia się słowo: dlaczego? Jak to się stało, jak do tego doszło, o czym myślała ta osoba, która to robiła? Czy rzeczywiście należy ją potępiać? Co pchnęło ją do takich czynów? Dlaczego? Im więcej szarości tym więcej pytań i nie jednoznacznych odpowiedzi. Nasze życie to składowa wielu czynników. Czynników również szarych a nie czarno białych…

Spotkałam ją  przez przypadek w jednej z Galerii Handlowych. Standardowa wymiana zdań, co u ciebie? Naprawdę masz dzieci? A pamiętasz glany i fioletowe włosy?  Gorąca czekolada, tłumy ludzi i opowieść, której fragmenty znałam. Jednak po raz pierwszy usłyszałam początek.

– Wiesz kiedy to się zaczęło? Święta. Ojciec tylko pracował. Wiedziałam, że nie będzie prezentów pod choinkę. Wiedziałam, że atmosfera nie będzie wcale świąteczna. Myślałam, że kilka drobiazgów wywoła uśmiech na twarzy mojej matki. Sklep kosmetyczny.  Sięgnęłam po jakiś cień do powiek. Szybko schowałam do kieszeni. Wyszłam. Udało się. Mam prezent dla mamy.

Podniecenie, strach, ścisk w żołądku i radość. Swoisty koktajl emocji, który za każdym razem był bardzo podobny. Im częściej sięgała po coś co nie było jej własnością tym bardziej pragnęła następnego razu.

– Wiesz, te święta wcale nie okazały się lepsze czy radośniejsze. Każdemu z rodziny dałam w prezencie drobiazg, który ukradłam. Nie, nie miałam wyrzutów sumienia wtedy. Nie byliśmy bogaci i miałam wrażenie, że wolno mi. Spodobało mi się to. Nie, nie chodziło o wartość tych rzeczy, tylko o fakt, że nikt tego nie zauważył. Przechytrzyłam innych. Byłam z siebie dumna.

Duma, zadowolenie. Była sprytna, szybka i zręczna. Przefarbowała włosy na zwykły brąz. Glany i skórę zostawiła w domu. Wtopiła się w tłum zwyczajnych, niczym wyróżniających się dziewczyn. Stawiała sobie za cel coraz droższe kosmetyki i gadżety. Zawsze jej się udawało. W domu mówiła, że była promocja, wymieniła się z koleżankami, wygrała rozwiązując krzyżówkę. Kiedy pojechała na studia nagle otworzył się przed nią Sezam. Nowe miasto, nowe możliwości. Nieograniczone. Kradła i wysyłała prezenty rodzinie. Kradła, sprzedawała i opłacała sobie stancję.

– Wiesz, mogłam tak zawsze. Jednak… Coś mnie uwierało o tu – pokazała na serce. Czułam się jak w pięknych lecz za ciasnych butach. Próbowałam z tym skończyć, ale… To nie było takie proste.

Jednych uwodzi seks, innych alkohol jeszcze innych adrenalina. Uzależniła się od tych chwil mocnego uderzenia serca, pokerowej twarzy, oskarowych ról w które się wcielała. Krwi szybciej płynącej, ścisku w żołądku i chwil wstrzymywania oddechu.

– Kiedyś stanęłam przed lustrem i na głos powiedziałam sobie patrząc w oczy: To ja złodziej. Powtarzałam to w kółko aż się popłakałam. Od tamtej chwili nic nie ukradłam. Jakbym sobie coś w mózgu przestawiła.

– Wiesz… Kiedy przyjeżdżam do nas, do miasteczka i widzę nasz blok to czasami mam wrażenie, że zaraz znów po coś sięgnę. Dlaczego to miejsce tak na mnie działa? Dlatego już nie jeżdżę do rodziców. Wolę kiedy oni mnie odwiedzają.

Ten koktajl emocji, pragnienie adrenaliny, tego nigdy się nie zapomina.  Czasem nocą przychodzi sen a z nim zimny pot i kołatanie serca. Sen można szybko zapomnieć a życia i tego po co sięgały nasze dłonie zapomnieć się nie da…

fot. Dariusz Śliwiński – www.KURS-FOTOGRAFII.COM.PL