Jedzenie, wszędzie jedzenie…

Jedzenie, wszędzie jedzenie…

Ostatnio dużo pracuje.  Zadomowiłam się w redakcji lokalnej gazety. Dostałam swoje biurko i komputer. Jak wiadomo komputer ma klawiaturę. Mam zwyczaj, że nim zacznę pracować, przecieram z kurzu blat biurka, ekran komputera i klawiaturę. Generalnie nie jest to specjalnie potrzebne bo pani, która dba o czystość w biurze robi to doskonale. Ale… Ale z nawykami nie będę teraz polemizować 😉

Klawiatura. Odwróciłam ją do góry nogami i wypadło z niej dwie kanapki, kilka chrupek, płatków itp…

Ciepło mi się na sercu zrobiło, bo pomyślałam sobie, że nie tylko ja przy pracy podjadam 😉 Chwilę później przestraszyłam się, czy klawiatura jednak zadziała, ale wróciła do pracy normalnie.

A poza tym w redakcji jest fajnie 😉  Natomiast Szkodniki… Nieco je zaniedbuję i często ze zmęczenia zapominam o tym co im obiecałam:

Scena w sklepie.

– Mamo kupisz Młodszej zabawkę??? Była niegrzeczna…
– No widzisz dziecko, nie jestem asertywna…
– A mi kupisz?
– Nie.
– I na dodatek jesteś niesprawiedliwa!
Mam wrażenie, że jako matka odnoszę chwilowe porażki…

Scena przy lodówce:

– Szkodniki jedne, zjadłyście już mastyło? (łemkowskie smarowidło do chleba). Miałam zdjęcia porobić!

– No tego mamo już za wiele! Nie dość, że gotujesz od przypadku do przypadku, to tylko po to by  zdjęcia robić! Jesteś niemożliwa!

Inna scena.

Starsza nurkuje w lodówce i wyciąga adzymka (inna łemkowska potrawa)

– Matko czy mogę to zjeść?

– Oczywiście dziecko!

– Jesteś pewna, że zrobiłaś zdjęcia?

I teraz tak ciągle. Gotuję potrawy do pracy licencjackiej i muszę robić zdjęcia, a Szkodnikom się to, jak widzicie nie bardzo podoba.

– Mamo, czy to co jest w siatce ma służyć nam jako pożywienie, czy są to rekwizyty fotograficzne?

Przechlapane z tymi Szkodnikami 😉 Wygadane po mamusi…

Ot życie 😉