Odessa peron nr 1

Odessa peron nr 1

Ukrainę kocham. Uwielbiam jej folklor i życzliwość ludzi. Wareniki, barszcz czerwony i kiszone liście winorośli. Lubię horylkę i czaj. Kawior i ciemny chleb. Chleb prawdziwy bez polepszaczy.

Kto pamięta czasy PRL również pokocha Ukrainę. Fragmenty tamtej epoki są jeszcze bardzo widoczne i takie sentymentalne osoby jak ja, na pewno świetnie poczują się u naszych sąsiadów.

Do Odessy wybraliśmy się oczywiście pociągiem. Plac karta to wagon otwarty. Nie ma przedziałów, wszyscy śpią piętrowo na łóżkach dość wąskich. Można wykupić pościel i wtedy dostaje się świeże poszewki, wyprasowane, zapakowane w woreczek. Pełna higiena i luksus. Wszyscy w pociągu są na widoku 🙂 Każdy widzi co kto je, pije, czy jakie piżamki preferuje.

Konduktor chodzi i oferuje herbatę czy inne dobra… Herbata kosztuje 7 hrywien. Podawana w prawdziwych szklankach. Zobaczcie sami jakie to piękne!

Mimo ery smartfonów, czy innych fonów, bardzo łatwo nawiązać kontakt z innymi pasażerami. Rozmowy toczą się głośno przynajmniej do północy ( jechaliśmy od 20:40 do koło dziewiątej rano). Jeśli ktoś komuś przeszkadza, po prostu zwraca uwagę i już) Mieliśmy to szczęście, że pociąg był pełen Ukraińców, którzy zmierzali do Odessy kibicować w meczu Ukraina-Finlandia. Od razu poznałam dwóch sąsiadów i po kilku godzinach kaleczenia ukraińskiego i rosyjskiego wiedziałam ile mają lat, gdzie pracują, jak mają na imię ich dzieci… Jeden z nich, Andriej, pracował w Polsce i dość dobrze język polski rozumiał, jednak w pewnym momencie i on przy mnie wymiękł.

Cóż, ciężko mi było wytłumaczyć, że podróż do Odessy to dla mnie swoista przygoda życia, spełnianie marzeń, nie wizyta biznesowa. Młoda – towarzyszka podróży, studentka pielęgniarstwa, dzielnie przysłuchując się naszej rozmowie i wtrącając co nieco chwilami po angielsku, przerywała mi załamując ręce:

– Nie tak lirycznie! Prostymi słowami! Inaczej nie zrozumie.

Niemniej Andriej zrozumiał. Nadał mi przydomek Fox, ze względu na rude włosy. Fajnie brzmią angielskie słowa wypowiadane przez Ukraińców, którzy śpiewnie mówią 🙂

A rano. Powiem wam, że można wyspać się na trzydziestu centymetrach szerokości i stu pięćdziesięciu długości :). Każdy wstał pełen werwy, choć niektórzy zdecydowanie szukali wodopoju 😉

Wakzał. Peron. Ludzie, gwar i od razu bazar. A za bazarem… CDN!

ps 1 Relacja towarzyszki podróży tutaj: KLIK

ps 2 Dziękuję wszystkim, którzy zagłosowali na moje opowiadanie „Zmrożone serce”  Opowiadanie zdobyło nagrodę publiczności i wyróżnienie jury! Jestem prze-szczęśliwa! Wyniki tutaj: KLIK